صدایم کن

صدایم کن ، صدای تو خوبست

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی ست

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در آباده ی این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه

تنهاترم بیا تا برایت بگویم

 چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد

و خاصیت عشق این است...

* سهراب سپهری *